tadaima... are you really sure?
หายหัวไปนานจนตัวเองคิดถึง แม้จะรู้ว่า blog บ้านี่ จะไม่มีใครเข้าเยี่ยมชม
นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ที่พฤติกรรมของคนทำ blog ที่ขี้เกียจอย่าง
ร้ายกาจ... เป็นปัญหาที่ผมอยากแก้ไขขัดเกลามานานแสนนาน แต่ไม่เคยทำ
ได้เสียที ผมพบว่าการที่ตัวผมจะทำอะไรได้เรื่อยๆนั้น สิ่งมี่จะทำนั้นต้องมี
ความน่าสนใจกับผม หรือพูดง่ายๆว่าทำไปแล้วมันสนุก เพราะถ้าไม่สนุก...
ทำไปมันก็ไร้ความหมายและคุณค่าครับ
ตัวผมใช้ชีวิตมาจนถึงวันนี้ ในช่วงที่ไม่ได้อัพ blog ก็มีเรื่องมากมายวนเวียน
ผ่านเข้ามา ทั้งเรื่องที่ผมกลับไปทำซับอีกครั้ง ทั้งเรื่องงานโปรเจ็คที่งวดเข้ามา
ทุกขณะ เรื่องที่ผมยังคงทำใจไม่ได้ เรื่องที่ผมเป็นคิดว่าตัวเองมีปมด้อย ทั้งๆที่
ถ้ามองในมุมนึง มันคือปมเด่น... แต่ถึงกระนั้น โลกก็ยังคงดำเนินไปอย่างที่มัน
เป็น ความก้าวหน้าของมนุษยชาติที่เดินหน้าไปโดยไม่รอให้ชายคนนี้รับรู้ถึงมัน
ความฝันที่เลือนลาง เพราะได้เห็นถึงขีดจำกัดในความสามารถของตัวเอง...
ใช่ครับ... ผมมองเห็นเพดานของตัวเองแล้วครับ ผมสมควรใช้สมองน้อยๆ
ตรึกตรองให้ออกว่า เพดานเป็นสิ่งที่จิตใจผมสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกลวงตัวเอง
ไม่ให้ชกทะลุเพดานขึ้นไปพบกับระดับใหม่ของชีวิต ผมจมปลักอยู่กับห้องแคบๆ
ที่เรียกว่า"ความกลัว"อย่างโงหัวไม่ขึ้น ผมกลัวมันไปซะทุกอย่าง กลัวจนขี้จะ
แตกอยู่แล้วครับ ขอร้องเถอะครับ ทำให้ผมกลัวมากกว่านี้ซัก 10 เท่าซิครับ ถ้าความ
กลัวระดับนี้ ยังทำผมว้าวุ่นใจ ก็จงกลัวให้มันมากกว่านี้อีกซัก 100 เท่าไปเลยครับ
ถ้าผมยังไม่ตายไปซะก่อน... ผมคงจะเห็นอะไรชัดเจนขึ้นกระัมัง
skip to main |
skip to sidebar
No comments:
Post a Comment